Jorda er mi. Eg gir den ikkje frå meg.

I utkanten av al-Lubban ash-Sharqiyya bur hardhausen Khaled Dharamegh saman med kona, fire søner og ei dotter. Huset hans, som er ein gamal bygning frå då osmanerane styrte i regionen, er eit veldig utsatt mål for busetjarangrep. Det ligg rett ved vegen mellom ei av gjennomfartsårene på Vestbreidda, Road 60, og busetjinga Ma`ale Levona, og opplever angrep opptil tre gongar i veka. Dharamegh har vore arrestert fleire gongar og sønene har vorte skadd fleire gongar i samanstøt med busetjarane. Ein gong vart og den 12 år gamle sonen hans teken av militæret på veg heim frå skulen. Dei haldt han i tre timar og slo han gjentatte gongar før dei let han gå. Familien har og opplevd at gardsutstyret deira har blitt stelt og at oliventrea deira har vorte revne opp frå jorda.

Taghrid Dharamegh i hagen hennar.

For nokre år sidan kom dei israelske myndigheitene med eit tilbod om å kjøpe huset hans. Den gamle ærverdige bygningen har ein stor hage og ei naturleg vasskjelde og er ifølgje Dharagmegh sjølv veldig viktig for den strategiske planleggjinga for busetjarane i området. Dharamegh nekta plent. Han skulle bli på jorda si. Då eg, saman med ledsagerkollega Mina prata med han på fredag prata han sint og forbanna om korleis det alltid var nokon som vil ha tak i jorda hans.

– Eg har eit tabu, eit gamalt jordansk dokument, som syner at eg har rett på den her jorda. Jorda er mi. Eg gir den ikkje frå meg, sa han.

Vi fekk og prata med kona hans, Taghrid, som heilt tydleg var sliten av all uroa. Ho og mannen hadde gjeve ungane deira kamera slik at dei kunne ta bilete og filme kvar gong busetjarane kom for å kunne syne bevis for trakassering dei vert utsett for. Om det er til noko hjelp er Taghrid usikker på. Mange år under press verkar å ha desillusjonert både ho og mannen.

– Forhåpentligvis kan vi ein dag i framtida få leve i fred, men akkurat no er det heilt håplaust. Dei kjem heile tida og omringar huset og går opp på taket. Nokre gongar brukar dei vald, nokre gongar berre snakkar dei stygt.

Det er mange internasjonale og palestinske organiasjonar som har engasjert seg i saka til familien Dharagmegh. Då vi var på besøk var dei ei stor gruppe studentar frå Birzeit-universitet som var der for å syne støtte og gje tryggleik gjennom nærvær. Nokre av dei drakk kaffi, nokre røykte vasspipe og nokre jobba med jorda.

Dei frivillege jobba med jorda og planta oliventre.

Det kom og ei busslast med frivillege frå Jayyus. Ein av dei var Raziq, som saman med dottera Leila og sonen Abdallah hadde tatt med seg utstyr og jobbe i åkeren. Han er aktiv i Palestinian movement against the wall og brukar ei helg i månaden på å reise rundt og syne solidaritet med folk som slit under okkupasjonen av Vestbreidda. Gjennom å ta i eit tak i med jobb på jorda til Dharamegh håpa han å kunne gjere livet hans litt enklare.

Kollega Diego og Mina snakkar med Raziq, Abdullah og Leila.

Medan vi stod og prata med Raziq kom militæret køyrande og spurte kva i all verda det var som stod på her. Dharamegh gjekk til dei og sa det berre var fredleg solidaritetsarbeid. Heldigvis gjekk dei med på det og let Raziq og resten av følget gjere det vesle dei følte dei kunne gjere for å støtte ein utsatt familie.

Reklame